Tijdens mijn studies Engelse Letterkunde aan de VUB ontdekte ik Iers schrijver Samuel Beckett. Niet als theaterauteur, maar als de meest enigmatische romanschrijver die ik ooit mocht lezen. Ik schreef mijn thesis over zijn befaamde Trilogie (Molloy, Malone Dies en The Unnamable). Het werd een onkuise openbaring. 

 

Mijn focus was even smerig als fascinerend: kaka, pipi, seks en de dood. Het abjecte werd mijn obsessie. Elke keer dat ik de trilogie opnieuw las, ontdekte ik meer diepgang dan ik ooit voor mogelijk hield. 

 

Een mix van existentialisme, fenomenologie, humor, Bataille en Kierkegaard was mijn leidraad. Ik verzonk in een magisch moeras. Ik teerde op taboes. En verkondig sindsdien de Vuile Boodschap.